Wiele osób kupuje nowofundlanda zamierzając w przyszłości zaprezentować go na wystawach. 1 już od początku popełniają podstawowy błąd. Nie uczą szczenięcia odpowiedniego zachowania, które później ułatwiłoby pracę na ringu. Pies przez roku lub dwa nie szkolony, czasem wręcz nie nauczony normalnego chodzenia na smyczy, nagle na ringu musi stać, musi biegać w odpowiednim tempie, musi znosić dotyk obcych osób i towarzystwo innych psów. Właściciel w nieumiejętny sposób zmusza psa do posłuszeństwa, a ten zaczyna się buntować. Żałosny widok stanowi właściciel, który po raz pierwszy usiłuje obejrzeć swojemu psu zęby. Ani człowiek nie wiek, jak to zrobić, ani pies nie rozumie dlaczego zatrzaskują mu pysk boleśnie przycinając wargę lub język, albo łapią za szczęki i rozdziawiają je. Pies staje dęba, rzuca się na ziemię. Właściciel jest mokry i czerwony z wysiłku, sędzia traci czas i cierpliwość, publiczność ma niezły ubaw. Podobne kłopoty bywają przy próbie sprawdzenia jąder u samców i prawidłowej budowy ogona. Psy zachowują się tak, jakby nikt nigdy ich nie dotykał w tych miejscach.
Jak to więc zrobić, by wystawa nie okazała się gehenną dla psa i kompletną porażką dla właściciela? Początki wychowania psa należą do hodowcy. Już 4-5-tygodniowe szczenię jest codziennie trenowane po kilku minut. To samo później powinien ćwiczyć nowy właściciel, by piesek utrwalał sobie prawidłowe nawyki.
Małe szczenię ustawiamy na stole i najpierw delikatnie szczotkujemy. Uczymy je spokojnie leżeć na boku podczas oglądania opuszek palców i ewentualnego przycinania pazurków. Szczotkujemy brzuszek, oglądamy narządy rozrodcze i wnętrze uszu, czyszcząc je w razie potrzeby. Następnie stawiamy szczenię i oglądamy zęby. Delikatnie jedną ręką podtrzymujemy żuchwę, drugą unosimy wargę tak, by odsłonić siekacze. Odchylamy wargi z boku i dotykamy zębów cały czas uspokajając i chwaląc pieska głosem. Przyzwyczajenie psa do otwierania pyska i dotykania zębów przyda się później nie tylko na wystawach, ale i przy kontroli i czyszczeniu zębów. Pies przyzwyczajony do tego od szczenięcia nie przejmuje się, gdy ktoś obcy (sędzia, asystent, lekarz) zagląda mu do pyska. Nie wolno nigdy drażnić się z psem, wykonując przy jego pysku gwałtowne ruchy rękami, szczypiąc i klepiąc. Takie głupie zabawy powodują, że reakcją psa na próbę obejrzenia zębów jest atakowanie rąk. Na ringu takie zachowanie powoduje zdyskwalifikowanie psa.
Po obejrzeniu zębów ustawiamy szczenię w prawidłowej pozycji.

Trzymając jedną rękę między tylnymi, a drugą między przednimi łapkami, pozwalamy szczenięciu złapać równowagę. Kiedy już stoi spokojnie, ustawiamy najpierw tylne łapki w lekkim rozkroku i nieco odsunięte do tyłu, a następnie przednie, równolegle do siebie. Na koniec podkładamy dłoń pod żuchwę, pozwalając psu dobrze się na niej oprzeć. Stopniowo ćwiczymy coraz wyższe unoszenie głowy. Po pewnym czasie możemy już założyć łańcuszek lub ringówkę na szyję pieska. Podtrzymując głowę psa delikatnie podciągamy łańcuszek do góry między uszami psa. Powinien on być założony wysoko pod samą żuchwą, by nie ściągać skóry i włosa na szyi przy jego podnoszeniu.

Kiedy szczenię podrośnie, przenosimy ćwiczenia na ziemię. Dodajemy do nich naukę chodzenia przy nodze i biegania kłusem. Wiele młodych nowofundlandów preferuje luźne człapanie i galopady. Trzeba nauczyć psa równomiernego kłusowania bez radosnych podskoków. Jeżeli pies chce się bawić i biegną stara się chwytać za rękaw lub smycz - dajmy mu koniec smyczy do pyska. Zadowolony pies będzie wysoko podnosił głowę i szybko nauczy się odpowiedniego tempa. Prowadzenie na sztywno podciągniętej smyczy daje odwrotny efekt - pies opuszcza głowę, przydusza się i zwalnia bieg, usiłując oswobodzić głowę. Ruch wtedy jest wymuszony i nieelegancki.
Po wykonaniu każdego ćwiczenia prawidłowo, koniecznie należy psa pochwalić i nagrodzić. W ten sposób szybko zrozumie, czego od niego oczekujemy i chętnie będzie wykonywał polecenia.
Nowofundlandy są dość leniwe i nie lubią długo stać. Jeżeli nagrody (smakołyki) będziemy dawać psu tylko na stojąco, a nigdy na siedząco - pies nie nauczy się oczekiwać nagrody siadając. Na ringu pies powinien się prezentować cały czas na stojąco. Jeżeli się zmęczy i zaczyna przysiadać lub kręcić, zróbmy z nim małe kółeczko i znów ustawmy psa. Jeżeli usiądzie - nigdy nie wolno ciągnąć go za ogon czy skórę na grzbiecie. Jest to brutalne i bolesne dla psa. Wystarczy po prostu zrobić krok do przodu pociągając smycz i pies od razu wstanie. Dobrze tez zachęcić go pokazaniem smakołyka, który otrzyma, gdy tylko się podniesie.
Jeżeli szczenię jest bardzo zrównoważone i spokojne i samo nosi wysoko głowę, można je uczyć wystawiania w tzw. stylu angielskim. Po ustawieniu pieska przechodzimy do przodu i stoimy przed nim pokazując jakiś znak, smakołyk lub ulubioną zabawkę.

Po pewnym czasie pies na komendę "stój", "zostań", będzie długo zachowywał pożądaną pozycję.
Od czasu do czasu warto zaprosić kogoś do wspólnych ćwiczeń. Psy w grupie również uczą się odpowiednich zachowań. Należy ćwiczyć wspólne bieganie po ringu, ustawianie psów obok siebie. Przy okazji można wykorzystać obecność innych osób do oglądania ustawionego psa. Właściciel przytrzymuje psa w odpowiedniej pozycji, a druga osoba ogląda zęby psa, dotyka jego głowy, szyi, łap, grzbietu i ogona. Dobrze przygotowany pies nie będzie się denerwował ani interesował innymi psami stojącymi obok niego na ringu, ani nie będzie się niepokoił dotykaniem przez sędziego.
Co pewien czas należy ustawić psa na stole (np. trymerskim). Po kilku ćwiczeniach pies będzie się czuł swobodnie i nie będzie próbował zeskoczyć lub kłaść się. Nawyk ten przyda się później np. u lekarza oraz przy czesaniu i strzyżeniu psa.

Znacznie łatwiej pracować nad szatą psa, gdy jest ustawiony na podwyższeniu. Pielęgnacja włosa, szczególnie przygotowanie do wystawy, zajmuje sporo czasu i wygodniej jest pracować na stojąco niż na klęczkach na podłodze. Pies, który swobodnie czuje się na stole czy ławce w parku, bez problemu zachowa równowagę np. przy wchodzeniu po trapie na jacht, czy przy pokonywaniu trudnych przeszkód na szkoleniu.

Jeżeli kąpanie psa będziemy wykonywać w wannie, należy przyzwyczajać go bardzo wcześnie do tej sytuacji. Szczenię wstawiamy do wanny z gumową wykładziną i spuszczamy niewielki strumień letniej wody. Pozwalamy pieskowi usiąść lub położyć się, bawić wodą i nagradzamy go za spokojne zachowanie. Gdy pies podrośnie, pomagamy mu wejść do wanny przekładając łapy przez brzeg. Dorosły pies będzie sam wchodził do wanny, stojąc w niej spokojnie podczas kąpieli.

Nie jest łatwo umieścić w niej dorosłego psa, dla którego łazienka jest nieznanym i wrogim terytorium.
Przy ustawianiu psa na ringu wielu wystawców podchodzi zbyt blisko stolika sędziego. Z odległości metra widać wiele szczegółów, lecz brakuje odpowiedniej perspektywy, by jednym spojrzeniem objąć całą sylwetkę psa. Ustawmy psa w odległości trzech metrów, a będzie doskonale widoczny dla sędziego. Zwracajmy też uwagę na ukształtowanie terenu. Trawiaste na ogól ringi nie mają równej powierzchni. Takie nierówności trzeba wykorzystać. Starajmy się ustawić psa tak, by przednie kończyny wypadły nieco wyżej niż tylne.

Zostanie wówczas wyeksponowany front, a linia grzbietu pozostanie prosta. Jeśli tylne kończyny staną wyżej - linia grzbietu wzniesie się w lędźwiach, a kłąb zapadnie i cała sylwetka straci dużo elegancji.
Do wystawiania psa najlepsze są cienkie łańcuszki z bardzo krótką smyczą lub ringówki z rzemienia lub sznura. Nie należy używać szerokich obroży, które deformują kształt szyi,' oraz długich smyczy, które plączą się wystawcy i psu między nogami. Pies dobrze ułożony nie musi być prowadzony na grubych smyczach i łańcuchach. Oczywiste jest, że nie wolno wystawiać psa na kolczatce. Nawet na co dzień - normalny psychicznie, dobrze wychowany nowofundland nie musi i nie powinien być prowadzony w kolczatce.
Na koniec kilka uwag dotyczących wystawcy. Osoba prezentująca psa powinna być ubrana schludnie i wygodnie. Mini-spódniczka i szpilki nie ułatwiają biegania, a rozepchane dresy nie pasują od eleganckiego psa. Oprócz minimum elegancji i wygody dobrze, gdy ubranie kontrastuje z umaszczeniem psa, stanowiąc dla niego dobre tło. Wystawca powinien się też odpowiednio zachowywać. Nie wypada stojąc na ringu głośno rozmawiać. Często wystawca odwrócony tyłem do ringu nie zauważa, że sędzia wzywa go do opisu. Wystawca nie powinien też informować sędziego o ilości wygranych wystaw przez psa i zdobytych tytułach. Nie wypada też dopominać się o wnioski CWC. Jeśli sędzia uzna, że pies zasługuje na to wyróżnienie, to mu je przyzna. Jeśli mamy psa dobrej klasy i dobrze go przygotujemy do wystawy, prędzej czy później zdobędzie zasłużone oceny. Dawno skończyły się czasy, że sukcesem samym w sobie było pojawienie się psa na wystawie. Dziś mamy dużą stawkę zwierząt dobrej jakości i niełatwo jest wygrać. Oprócz posiadania ładnego psa, trzeba jeszcze włożyć sporo pracy, by jak najlepiej go zaprezentować. Dobrze jest też zachować nieco dystansu pamiętając, że wystawa psów to tylko sport i zabawa (choć może nieco droga), i że od złotego medalu naszego pupila nie zależy niczyje życie.

Pielęgnacja zdrowego nowofundlanda to ogół zabiegów, mających na celu utrzymanie go w doskonałej kondycji fizycznej i psychicznej.
Najważniejszą rzeczą jest codzienna obserwacja swojego psa i jego zachowania, która pozwala wykryć niepokojące objawy, zdiagnozować przyczyny i próbować je usunąć w miarę możliwości samemu, a jeśli jest to niemożliwe, to z pomocą fachowca. Postępując w ten sposób można ograniczyć liczbę wizyt u weterynarza, zaś jeśli wizyta jest niezbędna to na pewno nasze obserwacje mogą pomóc lekarzowi w podjęciu trafnej diagnozy. Na przykład obejrzenie kału psa może dać informację o zarobaczeniu zwierzęcia, kłopotach żołądkowych. Zaobserwowanie brunatnego koloru moczu może świadczyć o zaawansowanej babeszjozie po ugryzieniu przez kleszcza.
Obserwacja jednakże nie zwalnia właściciela z obowiązku corocznego szczepienia przeciwko chorobom zakaźnym i wściekliźnie, okresowego odrobaczania i zabezpieczania przed pchłami i kleszczami.

Nowofundlandy źle znoszą upały. W odróżnieniu od ludzi psy pozbawione są gruczołów potowych, jeśli nie liczyć tych pomiędzy poduszkami łap. .Podstawowy sposób, w jaki radzą sobie psy aby schłodzić organizm, to ziajanie. Przy dużych upałach nie zawsze może to wystarczyć. Dlatego też właściciele psów powinni podjąć pewne działania aby im ten trudny czas pomóc łatwiej przetrwać.
Przede wszystkim trzeba zapewnić psu trochę cienia (wystarczy daszek, parasol, gęste liściaste drzewo) oraz stały dostęp do wody. Na czas upałów najlepiej napełnić wodą dużą plastikową miskę albo wiaderko. Wodę należy zmieniać przynajmniej dwa razy dziennie. W przypadku bardzo gorących dni, psy należy w ciągu dnia, polewać zimną wodą, z konewki lub węża. Psom trzymanym w mieszkaniu należy umożliwić leżenie na chłodnej terakocie w kuchni, łazience lub piwnicy. Można również zasłonić okna aby obniżyć temperaturę w całym domu.
Należy ograniczyć zabawy w najgorętszej porze dnia a na spacery chodzić wcześnie rano i późnym wieczorem. To samo dotyczy krycia suk, w takie dni tylko, wcześnie rano lub późnym wieczorem.
Psy w czasie upałów jedzą zwykle mniej, ponieważ potrzebują mniej energii na utrzymanie stałej temperatury ciała. Nie przejmujmy się więc, jeśli latem nasz pupil ma gorszy apetyt.
Lato to również okres urlopów, na który to wyjeżdżamy często z naszym ulubieńcem. W dłuższą podróż należy zabrać duży ręcznik, miskę i wodę, aby zwierzę mogło się napić. Woda konieczna może też być, do namaczania ręcznika. Co 3-4 godziny powinno zrobić się postój, aby pies mógł rozprostować kości i załatwić potrzeby fizjologiczne.
Jeśli nie mamy samochodu z klimatyzacją, to dobrze jest w czasie jazdy uchylić szyby w samochodzie, aby zapewnić przewiew. Nie można pozwalać aby zwierzak wychylał głowę w czasie jazdy przez całkowicie otwarte okno (może dostać choroby uszu lub zapalenia spojówek).
Nie wolno zostawiać psa w samochodzie np. na czas zwiedzania lub zakupów, grozi to udarem cieplnym. Podczas upałów temperatura w samochodzie może wzrosnąć do 50-60oC. Jeśli musimy to zrobić, to należy starać się zaparkować auto w cieniu z uchylonymi szybami i jedna osoba musi pozostać z psem, wyprowadzonym na zewnątrz samochodu.
Zwykle porcja chłodnej wody i odpoczynek w zacienionym miejscu wystarczy, aby pomóc psu w czasie upałów. Czasami jednak nadmiar słońca może doprowadzić do udaru cieplnego. Udar cieplny może wystąpić wówczas kiedy, temperatura ciała zwierzęcia podniesie się powyżej 40 st. C.
Objawami udaru są: ogólne osłabienie, a nawet omdlenia, drżenie mięśniowe, podwyższona temperatura ciała, wymioty, ziajanie, ślinotok oraz zasinienie języka powstałe na tle zaburzeń pracy serca i krążenia krwi. Charakterystyczne jest to, że pies nie kładzie się, ale siedzi na rozstawionych przednich łapach, bądź stoi, często już nie chce pić. Bezpośrednią przyczyną udaru jest podwyższenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego na tle skrajnego rozszerzenia i przekrwienia (obrzęk) naczyń mózgowych. Natychmiastowa, konieczna interwencja, bez której psu grozi utrata życia, polega na umieszczeniu psa w chłodnym pomieszczeniu. Następnie o ile to możliwe, należy zlać psa zimną wodą wprost z węża lub stosować okłady chłodzące na łapy, głowę, kark (ręczniki namoczone w zimnej wodzie, kładziemy na te części ciała) oraz robimy lewatywę z chłodnej wody, co przyspiesza powrót temperatury ciała do normy. Po lewatywie należy podać doodbytniczo czopek z pyralginy, który powinniśmy zawsze mieć przy sobie, jeśli wyjeżdżamy z psem w okresie letnim, czy to na wystawy, czy w wakacyjną podróż. Weterynarz dodatkowo może podać środki wspomagające działalność serca i krążenia krwi.

Częstotliwość kąpieli zależy od warunków w jakich pies przebywa, żywienia, rodzaju włosa itp. Psa należy wykąpać wtedy kiedy jest brudny. Teorie o jak najrzadszym (raz w roku) kąpaniu psa nie mają racji bytu w dobie rozwoju nowoczesnych kosmetyków dla zwierząt, dostosowanych do pH skóry, koloru, rodzaju sierści, dla psów alergików i z problemami skórnymi.
Nie należy jednak przesadzać ze zbyt częstymi kąpielami z użyciem szamponu, ponieważ pozbawia to skórę warstwy ochronnej. Nie ma również żadnych przeciwwskazań do kąpieli szczeniąt pod warunkiem dokładnego ich wysuszenia, aby nie przeziębiły się lub dostały zapalenia płuc. Szampon powinien być delikatny, przeznaczony dla szczeniąt.
Przed kąpielą psa należy dokładnie wyszczotkować w celu usunięcia martwych włosów i zlikwidowania kołtunów, które najczęściej robią się pod uszami, pachami, na podgardlu i podbrzuszu. Kołtuny lepiej jest spróbować rozdzielić lub w ostateczności wyciąć niż wyszarpywać grzebieniem.
Temperatura wody powinna wynosić około 40o C. Psa trzeba dokładnie zmoczyć, razem z podszerstkiem, polać rozcieńczonym szamponem, wymyć i bardzo dokładnie spłukać. Obecnie dostępne są na rynku różne rodzaje szamponów dla określonego koloru sierści czarnego lub brązowego. Psa biało-czarnego najlepiej traktować szamponem dla psów białych. Po spłukaniu szamponu można użyć dodatkowo odżywek, ułatwiających rozczesanie.
Po kąpieli psa należy wstępnie wytrzeć ręcznikiem, następnie wysuszyć suszarką niezbyt gorącym powietrzem, susząc i jednocześnie zaczesując psa z włosem, ale kończyny, głowę oraz tułów od linii barków, czeszemy pod włos. Dokładne wysuszenie sierści jest niezwykle istotne ponieważ w normalnych warunkach nowofundland nigdy nie przemaka do skóry. Z wierzchu pies wydaje się być suchy natomiast przy samej skórze włos jest mokry, łatwo dochodzi do odparzeń i dalszych zmian skórnych nie mówiąc o nieprzyjemnym zapachu butwiejącego futra. Po wysuszeniu psa trzeba dokładnie rozczesać.

Nowofundlanda należy szczotkować zazwyczaj raz w tygodniu, natomiast w okresie linienia częściej a nawet codziennie. Do szczotkowania używamy następujących narzędzi:

1. metalowej szczotki z miękkimi, zagiętymi drucikami Rozczesuje się nią sierść, rozgarniając kolejne warstwy podszerstka, na całym ciele z włosem, natomiast od linii barków, na głowie i wierzchniej stronie łap pod włos,
2. stalowego grzebienia z szeroko rozstawionymi długimi zębami. Rozczesuje się nim portki, pióra na łapach i ogon, oraz sięga do samej skóry w poszukiwania kołtunów Kołtuny najczęściej robią się pod uszami, pachami, na podgardlu i podbrzuszu; lepiej jest je spróbować rozdzielić lub w ostateczności wyciąć niż wyszarpywać grzebieniem
3. stalowych grabek do usuwania martwego włosa w czasie linienia,
4. szczotki z włosia dla nadania połysku

Strzyc nowofundlanda czy też pozostawić szatę bez strzyżenia - tego wyboru musi dokonać sam właściciel, jednak z powodów higienicznych zaleca się okresowe przycięcie niektórych części futra:

• za uszami w celu zapobiegania kołtunienia się sierści,
• na łapach - wypłowiałe kępki między pazurami dla schludnego wyglądu, między poduszkami - równo z linią poduszek - dzięki temu pies nie wnosi błota ani śniegu na łapach, np. śnieg w tym miejscu tworzy kulki, które przeszkadzają psu w chodzeniu.

Te proste zabiegi nie wymagają specjalnych umiejętności i sprzętu oprócz ostrych nożyczek. Strzyżenie psa na wystawę jest sztuką i nie zaleca się raczej eksperymentowania na własnym zwierzęciu. Lepiej powierzyć tę czynność psiemu fryzjerowi.

Oczy powinno się obserwować codziennie. Obecność porannych „śpiochów nie jest zjawiskiem niepokojąw”
Należy zwrócić uwagę na wypływy z worka spojówkowego, czy nie mają charakteru ropnego.
W codziennej pielęgnacji oczy można przemywać 1-2% roztworu kwasu bornego, świetlikiem lub specjalnymi preparatami do pielęgnacji oczu dostępnymi w sklepach zoologicznych lub lecznicach weterynaryjnych.

Nowofundlandy są psami zwisłouchymi, podatnymi na kłopoty z uszami.
Zaleca się przeglądanie uszu raz w tygodniu.
Jeśli stwierdzimy obecność zanieczyszczeń lub brunatnej wydzieliny o charakterystycznym zapachu - uszy należy delikatnie oczyścić patyczkiem do czyszczenia uszu albo wacikiem kosmetycznym nałożonym na palec, nasączonymi specjalnymi preparatami do pielęgnacji uszu, dostępnymi w sklepach zoologicznych lub lecznicach weterynaryjnych.

Najczęstszą przyczyną kłopotów psów z dziąsłami i zębami jest kamień nazębny.
Kontrolując jamę ustną psa należy zwrócić uwagę na okolice wokół zębów. Pojawiające się czerwone obwódki świadczą o stanie zapalnym dziąseł.
Wczesnym objawom można zapobiegać myjąc psu zęby specjalną szczoteczką z psią pastą. Duże i twarde złogi trzeba niestety usunąć w znieczuleniu ogólnym u lekarza, jednak nie zdejmowany kamień nazębny może powodować parodontozę i w konsekwencji utratę zębów oraz stan zapalny całego organizmu, nie mówiąc o nieświeżym oddechu.

Psy, które poruszają się po miękkim podłożu mogą wymagać regularnego obcinania pazurów. Zbyt długie, zakrzywione pazury mogą wbijać się w opuszki palców, upośledzając chodzenie.Pazury przycina się specjalną gilotynką. Należy pamiętać o obcięciu pazura pierwszego palca na przednich kończynach. Wiele osób ma trudności z obcięciem pazurów u swojego psa dlatego lepiej jeśli się nie potrafi, powierzyć tę czynność fachowcowi. Nieumiejętne obcięcie pazura może spowodować uszkodzenie naczynia krwionośnego lub nerwu.

Jeśli zauważy się, że pies liże okolice odbytu lub "saneczkuje"(na siedząco ociera okolicę odbytu) można podejrzewać zaczopowanie gruczołów okołoodbytowych.
Dolegliwość tę trzeba zlikwidować przez mechaniczne wyciśniecie zalegającej wydzieliny. Ponieważ czynność ta nie należy do przyjemnych lepiej powierzyć ją weterynarzowi, a najlepiej, aby do tego nie dopuścić , poprosić o sprawdzenie stanu gruczołów lekarza, podczas wizyty kontrolnej. Jest to o tyle istotne, że zwłaszcza u starszych psów gruczoły okołoodbytowe bywają miejscem powstawania nowotworów,

Bardzo ważną sprawą, dotyczącą wszystkich psów, a w szczególności reproduktorów i suk hodowlanych jest utrzymywanie w czystości ich narządów płciowych.
W przypadku psa należy przemywać od czasu do czasu worek napletkowy słabym roztworem nadmanganianu potasowego, aby nie dopuścić do stanów zapalnych napletka.
Narządy płciowe suki dobrze jest przemywać ludzkim płynem do higieny intymnej.
W razie zauważenia ropnych wypływów z narządów płciowych psa i suki trzeba niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Przed cieczką w której planujemy kryć sukę należy zrobić badania bakteriologiczne wymazu pochwowego. Reproduktor, kryjący nie badane suki, powinien mieć badany wymaz napletkowy, właściwie po każdym kryciu. Więcej na ten temat, znajdą Państwo w dziale rozród.